مصطفی

گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم
           منزل مردم بیگانه چو شد خانه ی چشم
                               آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع
              آتشی در دلش افکنده و آبش کردم
              غرق خون بود و نمی مرد ز حسرت فرهاد

خواندم افسانه ی شیرین و به خوابش کردم
                     زندگی کردن من مردن تدریجی بود
                         آنچه جان کند تنم عمر حسابش کردم