مصطفی

                               پر گوی و یاوه ساز شدی، / بی حد زبان دراز شدی
                               ابرام ژاژخایی ی تو / اسباب ریشخند شود

                               هرجا دروغ یافته ای / درهم چو رشته بافته ای
                               ترسم که آنچه تافته ای / بر گردنت کمند شود

                               باد غرور در سر تو، / کور است چشم باور تو
                                پیلی که اوفتد به زمین / حاشا دگر بلند شود

                               بر سر کله گشاد منه، / خاک مرا به باد مده
                              ابر عبوس اوج - طلب / پابوس آبکند شود

                               بس کن خروش و همهمه را، / در خاک و خون مکش همه را
                               کاری مکن که خلق خدا / گریان و سوگمند شود

                               نفرین من مباد تو را / زان رو که در مقام رضا
                               دشمن چو دردمند شود، / خاطر مرا نژند شود

                               خواهی گر آتشم بزنی / یا قصد سنگسار کنی
                               کبریت و سنگ در کف تو / خاموش و بی گزند شود