همه بت هایم رامی شکنم
غزل بزرگ
همه بت ها یم را می شکنم
تا فرش کنم بر راهی که تو بگذری
برای شنیدن سازو سرود من.
همه بت ها یم را می شکنم
ای مهمان یک شب اثیری
زود گذر!!!
تا راه بی پایان غزلم،
از سنگفرش بت های که
در معبد ستا یششان چو عودی
در آتش سوخته ام،ترابه نها نگا ه
درد من آویزد!!!
در آفتاب یک بعد از ظهر تا بستا ن
در دنیای بزرگ دردم زاده شدم
دو چشم بزرگ خو رشیدی
درچشم های من شگفت
ودر سکوت پر طنین در
گو شواره های من در خشید.
ومن اکنو ن
یک پارچه دردم...
نجاتم بده ای کلید بزرگ نقره
زندان تاریک من
مرا نجات بده !!!
مرا به پیش خودت ببر،
سردار رویایی ،خواب های
سپید من،
مرا به پیش خودت ببر!
وتنها هنگامی که
خاطره ات را می بو سم درک می کنم
دیر گا هیست که مرده ام
چرا که لبان خود را از پیشا نی خاطره تو
سرد تر می یا بم
از پیشانی خاطره تو
ای یار !
ای شا خه جدا مانده من!
احمد شاملو